Bij kaarslicht!

Nb. deze blog is van donderdag. Het internet liet niet toe het eerder te plaatsen.

Het zit erop. Nog een weekend en dan ga ik weer naar huis. De afgelopen week heeft dan ook in het teken gestaan van doei zeggen. De week begon met het doei zeggen tegen ons volleybalteam. Maandag was onze laatste training en dinsdag zouden we afsluiten met een wedstrijd tegen de school waar we al eerder tegen hadden gespeeld. Er kwamen voor het eerst in tijden 12 kinderen opdagen. Waarschijnlijk door het mooie weer. Een stuk aangenamer om in te spelen dan in de regen en wind, wat hier in de winter meer de gewoonte is. Veel spelers dus, maar geen tegenstander. Als warming up hadden we de leerlingen opgesplitst en tegen elkaar laten spelen. Omdat er geen tegenstander kwam hebben we het maar zo gelaten. Als afsluiter hebben we als begeleiding, samen met de andere sportcoaches tegen de leerlingen gespeeld. En ook dan blijkt weer dat de spelers die nu ongeveer 8 trainingen hebben gehad, absoluut niet slecht spelen.

Vrijdag hadden de studenten die op de lokale basisschool aan de slag zijn een dutchday georganiseerd. Een dag waarop de leerlingen van de overvolle school een parcours van oudhollandse spelletjes af moesten leggen. Zaklopen, koekhappen, de stoelendans en blikgooien, alles was van de partij en de kinderen hebben zich kostelijk vermaakt. Ik heb me toch wel weer gerealiseerd waarom ik op de middelbare school lesgeef. Marijn en ik hadden samen een groepje leerlingen van graad 3 (ongeveer 6 jaar). Het koste ons de nodige moeite om het allemaal een beetje bij elkaar te houden. Het feit dat ik wat minder goed Afrikaans spreek dan de rest maakte het ook niet makkelijker. Al om al is alles goed gekomen en was het een geslaagde dag!

Het weekend zouden we door gaan brengen bij de familie Pullen. De ouders van onze buurman wonen in een dorpje op ongeveer anderhalf uur rijden van Grabouw. We zouden er de zaterdag en zondag op bezoek gaan. Het weekend stond vooral in het teken van voedsel. Bij aankomst kregen we een schaal vetkoek. Dit zijn een soort oliebollen die je eet met jam of kaas. Erg lekker! Marijn bleef maar volhouden dat het erg onbeschoft was om niet alles op te eten. We hebben er dus twintig naar binnen gewerkt. Achteraf bleek dat het helemaal niet onbeschoft was om er gewoon twee te pakken… De avond volgde en we besloten rugby te gaan kijken bij vrienden van de familie, aardige mensen! De springboks hebben met ruime voorsprong gewonnen. Bij terugkomst kregen we braaibroodjes (soort tosti’s) met boerenwors voorgeschoteld. S ’avonds hebben we nog lekker bij de openhaard gezeten en fotoalbums gekeken.

De volgende ochtend werd er een grote pan voor onze neus gezet met daarin het ontbijt. Ik schrok een beetje toen ik zag dat het een soort soep met eieren erin was. In de pan waren eieren, ui, tomaat en boerewors te vinden. Op een witte boterham was dit verassend lekker. We vervolgde onze dag in het zonnetje in de tuin en hebben wat gespeeld met de hond en de buurjongen. Gevolgd door het feestmaal van de dag: Pullens potjiekos met Pullen se boks- hoender, pasta en rijst. Potjiekos is een soort stoofpot van aardappels, vlees, groenten en kruiden. De boks-hoender is een kip gegaard op een braai met een doos erover, zodat er geen vleessappen verloren gaan. Na dit feestmaal, een volle buik en een portie voor thuis, zijn we weer op huis aangegaan. Het was echt heel leuk om ook echt eens te zien hoe het er in een Afrikaanse familie aan toe gaat, wat de mensen koken en hoe ze leven.

Deze week heeft vooral in het teken gestaan van kaarslicht. Maandag avond, toen het net donker begon te worden, viel de stroom uit. We hebben bijna drie uur zonder gezeten. En ook vandaag, donderdag is de stroom weer uit gevallen. Vanochtend zijn Lars en ik afscheid gaan nemen op Groenberg en net toen we weg wilden gaan werd alles donker. Omdat het weer ook erg slecht is blijft het naar verwachting de hele dag ook erg donker. De stroomuitval van vandaag is waarschijnlijk te wijten aan nieuwe stakingen. Hoe lang we zonder zitten weten we dus niet.

Groetjes,

Ilona