Het zit erop!

Het zit erop! Eergisteren ben ik weer in Nederland thuisgekomen, na meer dan vier maanden in Zuid-Afrika gewoond te hebben. Het laatste weekend dat ik in Afrika had, heb ik afgesloten in Hermanus. We zijn zaterdag gegaan en hadden als doel walvissen van dichtbij te gaan zien. Toen we aankwamen bleek het weer te slecht om uitte varen en de wind zorgde ervoor dat de walvissen verder op zee zouden zitten. Ons werd verzekerd dat er de volgende ochtend om 9.00u een boot uit zou varen. We kochten alvast tickets en hebben de rest van de dag doorgebracht op kleine marktjes in het dorpje. De volgende dag zijn we vroeg ons bed uit gegaan om naar de boot toe te gaan. Toen we aankwamen bij de haven zat het bedrijf waar we onze kaartjes gekocht hadden helemaal dicht. Gewoon niemand te bekennen. Een endje verderop zagen we dat een ander bedrijf wel open was. Nog net op tijd konden we bij die groep aansluiten en konden we toch de oceaan op. Na ongeveer twintig minuten varen kwamen we de eerste walvissen tegen. Een moeder met een jong. Vanaf de boot hadden we prachtig uitzicht. Even later kwamen we een andere enorme walvis tegen. Deze was zwanger vertelde de begeleiding ons. Na een uur dobberen voeren we terug naar de kust. Bij de tweede walvis begon ik me al wat minder lekker te voelen door het wilde water en op de terugweg heb ik dat geweten. Compleet met zakje, heb ik de twintig minuten terug, lijkbleek in de boot gezeten. Van het personeel kregen we een zakje chips en wat drinken om zeeziekte te voorkomen. Ik kon het blikje drinken niet op het tafeltje voor me laten staan, zo ging de boot tekeer. Je hebt geen idee hoe dankbaar ik was dat we weer aan land waren.

De dagen die volgden stonden in het teken van inpakken. Iedere dag begon ik mij steeds meer af te vragen hoe ik al mijn spullen in twee kleine koffers gepropt kreeg. Met pijn en moeite is het me dan dinsdag gelukkig wel gelukt. Het paste allemaal precies. Na het afscheid nemen van de buren en Paddy, was het dan dinsdagavond zover. Vertrekken.

Voor het eerst in mijn leven ben in alleen op het vliegtuig gestapt. Ik vond het best spannend, maar het is (op wat vertraging na) allemaal vrij soepeltjes verlopen. Ik vloog van Kaapstad naar Parijs en van Parijs naar Düsseldorf. Een ontzettend lange reis. Ik was dan ook ontzettend blij om mijn ouders weer te zien en nu dan ook echt naar huis te kunnen. Wat is slapen in je eigen bed toch ontzettend heerlijk. Net als douchen onder een warme kraan en snel internet.

Ik wil iedereen die deze blog de afgelopen 20 weken trouw gevolgd heeft ontzettend bedanken! Het was fijn om te zien dat iedere week mijn blog ongeveer 100x bekeken werd. Ook de lieve berichtjes en kaartjes hebben me goed gedaan.

Het zit erop! Baie dankie en tot snel!

Ilona